rozdział trzynasty.

 Co proszę?- zapytałam zaskoczona.

- Nie jest dobrze..- powtórzył.

- Dziwne żeby było. Najpierw jesteś dupkiem, potem mnie całujesz, a następ...

- Nie chodzi o pocałunek.- wyjaśnił.- To było samo w sobie wspaniałe.- uśmiechnął się.

Uniosłam zdziwiona brew.

- Więc o co chodzi?- śmiało zapytałam oblewając się rumieńcem w odpowiedzi na jego słowa.

Przyglądał mi się w zupełnym milczeniu

- Tego nie mogę ci wyjaśnić.- szepnął po chwili.

- Super. Do widzenia.- dygnęłam.

Złapał mnie za rękę.

- Poczekaj...- szepnął.

- Po co?!- wybuchłam.- Żeby słuchać jak jest źle? Czy po to, żebym znowu uległa i dała się całować?! Nie dziękuje. Idę stąd. Cześć!

- Nat, przepraszam...- jego głos dobiegł z oddali.

Miał rację. Gdy ktoś zbliży się o krok, ja się cofam o kolejne dziesięć. Nie pozwoliłam mu nawet na sekundę dojść do słowa! Jezu Chryste, jaka ja jestem głupia! Ciekawa jestem co miał mi do powiedzenia. Czuję się jak ostatnia idiotka.

Dzisiaj miałam podwójną lekcję hiszpańskiego, co równa się z uśmiechaniem się do Alice. Tak jakbym nie wiedziała co o mnie sądzi jako członkini podwładnych Amber. Po dzwonku zagłębiłam się w czytaniu ostatniej lekcji. Gdy Alice wypaliła:

- To prawda?

Rozejrzałam się dokoła.

- Mówisz do mnie?- zapytałam zdziwiona.

- No a do kogo.- przewróciła oczami.- Nie jesteś tak bardzo niewidzialna jak ci się wydaje.

Zatkało mnie. Z szeroko otwartymi ustami wpatrywałam się w nią.

- A więc...to prawda?- powtórzyła pytanie.

- Nie bardzo rozumiem...- odparłam przeciągając.

- Czy to prawda o tobie i o Diegu.- mówiąc o nim oczy jej się zaświeciły jak dwie żaróweczki.- Cała szkoła o was huczy.- dodała.

- Ale co o mnie i o nim? Czy ja o czymś nie wiem?- głupio zapytałam, uciekając wzrokiem.

- Ty już wiesz najlepiej.. Wszyscy zauważyli, że robicie do siebie maślane oczy.- odparła z dumą Alice.

Zarumieniłam się.

- Nikt tu do nikogo nie robi maślanych oczu. A już na pewno nie nasza dwójka. Praktycznie w ogóle go nie znam. Możliwe, że dwa razy rozmawialiśmy. A zresztą nie jest w moim typie. Nie lubię takich prze...

- Tylko winny się tłumaczy.- odparła z uśmiechem Alice.

- Ale ja..

- Natalia! Alison! Proszę natychmiast przestać rozmawiać.- pani Martinez krzyknęła idealną angielszczyzną. A nie mówiłam, że jest podejrzana?

- Przepraszamy.- odparłyśmy zgodnym chórkiem. Partnerka z ławki uśmiechnęła się przepraszająco.

- I tak wiem lepiej.- szepnęła Alice puszczając do mnie oko.- Nie martw się, nikomu nie powiem.

Chciałabym mieć co do tego pewność, pomyślałam.

Szczerze mówiąc po tej rozmowie zrobiło mi się odrobinę lepiej. Alice nie była wredna tak jak reszta świty, w gruncie rzeczy była najmilszą i najbardziej spostrzegawczą osobą jaką kiedykolwiek poznałam.

Idąc w stronę wyjścia, byłam tak pochłonięta myślami o dzisiejszym poranku, że nie poczułam jak na kogoś wpadłam.

- Najmocniej przepraszam! Zamyśliłam się i nie zauważyłam ci...-jęknęłam.- Cześć.

- Hej.- odpowiedział Diego.

Umknęłam spod jego pola widzenia i jak najszybciej ruszyłam ku wyjściu. Aż do drzwi czułam na sobie jego wzrok. Oczy mnie zapiekły od napływających łez.

Kto teraz nie ma domu, nigdy mieć nie będzie.
Kto teraz sam jest, długo pozostanie sam i

będzie czuwał, czytał, długie listy będzie
pisał i niespokojnie tu i tam
błądził w alejach, gdy wiatr liście pędzi.

R.M. Rilke

Właśnie przypomniałam sobie o tym wierszu, zastanawiając się jak to jest być samotnym. Bo tak naprawdę to uczucie jest jeszcze bardziej do dupy niż życie. Po co żyć jeśli jest się samotnym? Jeśli nie ma się osoby, do której można odezwać się w każdej chwili. Której można by było powiedzieć dosłownie wszystko. Dopiero gdy zaznasz tego uczucia, nigdy nie pozwolisz, by ktoś z twojego powodu się tak czuł.

Zatrzymałam się w parku, do którego przyprowadzali mnie rodzice w ciepłe, letnie dni. Usiadłam na huśtawce, opuściłam głowę i parę razy zaszlochałam, aż szloch przemienił się w rozpacz. Nie wiem ile tam siedziałam..