rozdział trzydziesty.

-Wychodziłaś gdzieś? - powtórzyła pytanie pielęgniarka.

Nadal siedziałam wpatrując się w brudną dłoń. Jak to się stało? Przecież to był sen... Wołałam Diega. Ale nie mogłam tam być naprawdę. Ten koszmar był strasznie realistyczny, ale nie mógł być prawdziwy...

- Natalia...

- Co? Jak do cholery mogłam stąd wyjść?! Nigdzie się stąd nie ruszam, a w oknach mam kraty! Pomyśl kretynko - ciężko opadłam na łóżko.

- Idę po lekarza, a potem dostaniesz tabletkę! I nawet się ze mną nie kłóć...

Boże, co za kobieta. Idzie tu serio zwariować!

J e s z c z e n i e c a ł e d w a d n i, w y t r z y m a s z.

Podskoczyłam na dźwięk głosu Diega.

- Jak to niecałe dwa dni? - szeptem zapytałam.

P r z e s p a ł a ś p r a w i e c a ł y d z i e ń, k s i ę ż n i c z k o - roześmiał się.

- Ok, to chyba dobrze. A ty k s i ą ż e będziesz się grubo tłumaczyć..

N i e c h z g a d n ę... A l i c e u c i e b i e b y ł a?

Kiwnęłam głową.

- Witaj Natalio - do sali wszedł Chris.

- Co znowu? - warknęłam.

- Lee powiedziała, że gdzieś łaziłaś, że jesteś w błocie.

- Jak mogłam wyjść, jak nie ruszam się z tej sali. Nie chce widzieć tych ludzi. Porzygałabym się – wybuchłam.

- Natalia... Ale ty się widziałaś w lustrze?

- Nie, nawet nie chcę. Wiem, że jestem umazana błotem, ta cała Lee mi to uświadomiła!

- Natalia... Ale ty jesteś czysta. Na twojej twarzy nie ma ani grama błota..

- Co?!

Chris uniósł pytająco brew.

- To znaczy... Tak. Tak, oczywiście - uśmiechnęłam się.

Co się do cholery dzieje?!

Chris przysiadł na łóżku.

- A jak się czujesz?

- Nie rozumiem... - usiadłam.

- Halo, ziemia do Nat, jestem twoim psychiatrą. Ostatnio pokłóciłaś się z chłopakiem, masz problemy, a ja mam ci pomóc z nimi. Mniej więcej dotarło? - machał mi rękami przed nosem roześmiany.

- Masz dobry humor, nie?

- Odrobinkę.

- Zielsko czy alko? - uśmiechnęłam się.

Podniósł ręce w poddańczym geście.

- Co złego to nie ja - roześmiał się.

Rozległo się pukanie do drzwi.

- Cześć Śpiąca Królewno! - krzyknęła Alice wchodząc do sali. - Oh, dzień dobry - dygnęła przed Chrisem.

Radośnie się roześmiałam.

- Cześć.

- Witam. Natalia, teraz was zostawię, w porządku?

Kiwnęłam głową.

- Ah, Lee zaraz ci przyniesie tabletkę – uśmiechnął się.

- Dzięki.

- No więc, jak doktorek wyszedł to rozpoczynamy babskie ploteczki? - uśmiechnęła się Alice.

- Czy ja wiem...

- Nie wykręcaj się nawet. Mam dla ciebie parę drobiazgów. A teraz marsz do łazienki. Masz się umyć!

Wepchnęła mi w ręce ogromną kosmetyczkę.

- Alisson!

- Nie marudź tylko idź... Zostały niecałe dwa dni!

- Nie biorę ślubu, tylko uciekam z psychiatryka.

- Kłóciłabym się – znacząco poruszyła brwiami.
Szeroko otworzyłam oczy.

No więc muszę się pochwalić, przyjęli mi w końcu zamówienie na szablon! W końcu! Teraz czekamy ^ ^ 

Oczywiście chciałabym przypomnieć o komentowaniu, każda opinia się liczy.