rozdział dwudziesty czwarty.

 Przez całą noc byłam czujna, siedziałam pod ścianą nasłuchując. Nie wiem na co czekałam. Rano uchyliły się drzwi.

- Natalia? - pielęgniara przeraziła się, że nie ma mnie w łóżku.

- Czego chcesz? - odwróciła się w moją stronę.

- Mam dla ciebie leki.

- Nie potrzebuję ich. - odparowałam.

- A.. Ale musisz..

Kobieta skuliła się w sobie czekając na wybuch. Wybuch, który nie nastąpi.

- W porządku. - wzięłam tabletki.

- Naprawdę? - pielęgniarka nie potrafiła ukryć zdziwienia.

- Tak, coś się stało? - niewinnie zapytałam.

Biorąc tabletki schowałam je pod językiem. Pewnie będzie chciała sprawdzić czy połknęłam. Tutaj nie będą się bawić w zaufanie.

- Możesz otworzyć usta? - Ha! Wiedziałam.

Chętnie je otworzyłam.

- Grzeczna dziewczynka. - uśmiechnęła się piguła.

No pewnie, że grzeczna, pomyślałam.

- Kiedy mnie przeniesiecie do mojej sali?

- Na śniadanie już będziesz w wygodnym łóżku.

- Serio? To super. A co z Diegiem? Będzie mógł do mnie przyjść?

- Wydaje mi się, że nie będzie z tym problemu. Rozumiemy, że decyzja twojej matki was lekko zaskoczyła. - uśmiechnęła się.

- To miłe z waszej strony.

- Muszę wracać do pracy.

- Oczywiście. - odparłam.

Naiwniaki, pomyślałam. Wyciągnęłam dwie tabletki z ust po czym skruszyłam je piętą. Rozsypałam je wokół mnie. Nikt nie zauważy. Uśmiechnęłam się do siebie.

Byłam w sali bez okien. Ciekawa jestem ile zostało czasu do śniadania.

- Natalia, masz gościa. Szczerze mówiąc możesz już przejść do swojej sali. - do sali zajrzał Chris.

Zaraz po lekarzu pokazał się Diego, rzuciłam mu się na szyję.

- Graj. - szepnęłam.

Przytulił mnie mocniej.

- Jak się czujesz? Lepiej niż wczoraj? - zapytał mrugając do mnie.

- Taaak, o wiele.

Diego złapał mnie za rękę. Spletliśmy palce. Jakie to wspaniałe uczucie.

- Chris, bardzo mi przykro z powodu wczorajszego wybuchu. Strasznie mi wstyd. Przepraszam. - odezwałam się.

- Mi również.- dodał Diego ściskając moją rękę. - Nie powinniśmy tak zareagować. Ale niech pan się postawi w naszej sytuacji.

Uśmiechnęliśmy się przepraszająco.

Chris się zatrzymał, patrząc na nas badawczo. Nie wiedział co o tym myśleć. Serce zaczęło mi mocniej bić. Zaraz nas skmini, pomyślałam. N i e m a r t w s i ę , m o ż e i j e s t p s y c h i a - t r ą, a l e j e s t g ł u p i. - usłyszałam w głowie głos Diega.

Stanęłam jak wryta. Wpatrywałam się w niego spokojnie, on jedynie mrugnął uśmiechając się.

Chris się uśmiechnął.

- Nic nie szkodzi, już nie raz zdarzały mi się takie awantury. Ale nigdy wcześniej nikt mnie nie przeprosił. Teraz zostawię was samych, w porządku?

- W jak najlepszym. - uśmiechnęłam się do niego.

Diego zamknął kopniakiem drzwi sali, przyciskając mnie do ściany obok.

- Tęskniłem... - wychrypiał.

W jego oczach buchał ogień. Naparłam na jego usta. Czułam się wolna.

- Nie mogę tu zostać. - jęknęłam, w momencie gdy przeniósł się na moją szyję.

Zesztywniał.

- Wiem. - odparł. - Ale już coś szykuję, myślę, że wytrzymasz tu z trzy dni. Dasz radę?

- Tak, ale..

- Nic nie mów, wszystko zobaczysz w odpowiednim momencie. Tak samo jak poznasz wytłumaczenie na różne dziwne rzeczy.

Uśmiechnęłam się promiennie.

- Ale to nie wszystko...

Uniosłam brew.

- Nie będę mógł się tu pokazać przez te trzy dni.

- Okej, coś jeszcze? - zapytałam.

- No taak.. - odparł zmieszany. - Musimy udać, że się pokłóciliśmy. Musisz mnie stąd wywalić.

- Co?! Co ty knujesz? - zapytałam.

- Cśś.

Kolejny pocałunek.

- Show must go on.. - wyszeptał.

* * *

No więc nadszedł ten dzień. Ślę wszystkim najlepsze życzenia, pijanego Sylwestra i oczywiście szczęśliwego Nowego Roku. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do następnych świąt. 

Wesołych Świąt.

I pamiętajcie Mikołaj obserwuje Was przez cały rok. Bądźcie grzeczni!