rozdział szesnasty.

 Pewnie wyglądałam jak idiotka, czerwona, nie potrafiąca się ruszyć. A ten lekarz nie pomagał w pozytywnym myśleniu. Nagle dopadły mnie wątpliwości co do tego życia, które jeszcze minutę temu było wspaniałe.

- A więc, co się wydarzyło?- zapytał lekarz.

- Jak to co przecież pan widział...

- Nie, nie, nie. Nie chodzi mi o kontakt fizyczny waszej dwójki...- zarumieniłam się.- Tylko o to, co się pani wydarzyło.

Paraliż.

- Ahh.- uśmiechnęłam się zakłopotana.- Tak nie mogę się ruszyć, jedynie jakimś cudem dosięgnęłam pstryczka, by zawiadomić pielęgniarkę...

- Czuje to pani?- zapytał dotykając mojego ramienia.

- Tak.

Powtórzył gest zaczynając od ramienia kończąc na palcach u stóp.

- Nogami może pani poruszyć?

Spróbowałam. Co dziwne nie sprawiło mi to ani trudu ani bólu...

- Tak.

- A czuła pani mrowienie po przebudzeniu?

- Odrobinę..- odparłam zdezorientowana.

- Źle pani spała..

Otworzyłam usta z szeroko otwartymi oczami. Że co?! Byłam pewna, że rano niczym nie mogłam ruszyć, a ten fagas mi mówi, że źle spałam?!

- Jak to?!

- Nie rozumiem..

- Pan tego nie rozumie to jak ja mam rozumieć?!- wrzasnęłam.

- Natalia, uspokój się.

- Nie mam najmniejszego zamiaru! Niech mi pan wytłumaczy dlaczego rano nie mogłam się poruszyć, a teraz..- wyskoczyłam z łóżka.- a teraz mogę tańczyć i skakać bez żadnego problemu! To jest chore.

Zaczęłam drżeć. Wiedziałam, że zaraz wybuchnę. I nim zdążyłam pomyśleć, zaczęłam przewracać stoliki, kopać i bić pięściami ściany. Po mojej twarzy popłynęły łzy bezsilności...

Nie poczułam, że ktoś mnie obejmuje w pasie, dopóki nie poczułam igły w przedramieniu.

Podniosłam otępione oczy i zobaczyłam anioła. Chciałam pójść do niego. Znaleźć się w jego świecie..

- Diego....- wychrypiałam na granicy snu.

- Jestem tu...- nie zarejestrowałam jego dalszych słów.

Widziałam go. Stał tam i czekał z szerokim uśmiechem. Nie mogłam uwierzyć, że stoi tam po to by zaraz wziąć mnie w ramiona i zamknąć w nich na zawsze. Był na to gotowy. Ja byłam na to gotowa. Nagle poczułam jak ziemia usuwa mi się spod nóg. Z przerażeniem chwyciłam jego spojrzenie i chciałam je zapamiętać na zawsze. Spadałam, a on stał i patrzył w miejsce, w którym sekundę temu stałam. On się nie ruszył, a ja uderzyłam całym ciałem o dno.

Podskoczyłam, szeroko otwierając oczy. Poczułam na policzku wilgoć, musiałam płakać przez sen. nie wiem co się ze mną dzieje... Nic nie jest w porządku, do momentu pojawienia się Diega. Przestraszona zorientowałam się, że ktoś mnie trzyma. Obróciłam twarz w lewo i zobaczyłam Diega wpatrzonego we mnie, leżałam na jego przedramieniu, zasypiając pewnie byłam oparta o jego pierś. Zrobiło mi się gorąco na myśl o takiej bliskości. Jeszcze nikomu nie pozwoliłam na tak wiele.

Odrobię się odsunęłam.

- Co ty tutaj robisz?- zmarszczyłam brwi.

- Przeszkadzam ci?- odpowiedział pytaniem, całując mnie w policzek.

- Tak..to znaczy nie. Ale wiesz, że jest coś takiego jak szkoła, znajomi, rodzina...

- Ty potrafisz wszystko zepsuć, nie?- roześmiał się.

- Taaak. Już tak mam..

- Żartowałem, głupku! Pytałaś czemu tu jestem, a gdzie ma być TWÓJ CHŁOPAK, gdy ty leżysz w szpitalu? Będę tu z tobą, dopóki cię stąd nie wypuszczą.

- To wariactwo!

- No nie?! Jeszcze nigdy nie byłem tak zaangażowany. Czuję, że muszę cię chronić. Być obok, cokolwiek będzie się działo. Pomimo konsekwencji jakie mogą z tego wyniknąć.

Konsekwencji? Nieważne.... Jestem zmęczona....