rozdział dwudziesty ósmy.

 Jak się czujesz? - zapytała mama.

- Lepiej - uśmiechnęłam się.

- Przyniosłam krakersy i lemoniadę.

- Oo to wspaniale, umieram z głodu - oczy mi się zaświeciły.

Mama wyciągnęła kilka opakowań krakersów i butelkę lemoniady. Od razu wzięłam się za otwieranie. Pociągnęłam solidny łyk lemoniady i aż jęknęłam z rozkoszy. Wpakowałam chyba garść krakersów do ust.

- Właśnie widzę - zaśmiała się mama.

Zerknęłam na zegar. Wpół do dziewiątej. Jeszcze tylko trzy i pół godziny. I zostaną dwa dni do nadejścia Diega.

Mama jakby czytała mi w myślach. Zapytała uciekając wzrokiem:

- Nat.. Łączy cię coś z tym chłopcem? Z Diegiem? Wydaje się być miły - nieśmiało się uśmiechnęła.

Dopadło mnie nie skrywane szczęście, że mogę się z nią podzielić się tym jak wspaniały jest Diego lecz od razu mnie opadł gdy sobie przypomniałam, że „zerwaliśmy”.

- Już nic - odparłam wbijając wzrok w stół.

- Jak to?

- No pokłóciliśmy się i nie chcę go więcej widzieć.

- Co zrobił? Jak nie chcesz to nie mów...

Spojrzałam na nią badawczo.

Muszę jej coś powiedzieć, ale co..

Z d r a d z i ł e m   c i ę,  p o w i e d z  j e j   t a k!  T o   c h y b a   n a j - g o r s z a   z b r o d n i a,     a   o n a  n i e   b ę d z i e   d r ą ż y ł a   t e - m a t u.

Zesztywniałam.

- Nie.. W porządku. On.. On mnie zdradził. Zdradził mnie z tą dziewczyną, co tu przychodziła. Z Alice - ledwie dostrzegalnie się uśmiechnęłam.

- Oh kochanie, tak mi przykro - uścisnęła mnie.

Gdy nie widziała mojej twarzy uśmiechnęłam się dumna ze swojego kłamstwa.

D o b r a   j e s t e ś, usłyszałam rozbawiony głos Diega.

Wiem, pomyślałam.