rozdział trzeci.

 Na pierwszej lekcji mam hiszpański z panią Martinez. Nie mówi po angielsku, lecz gdy ktoś ją zdenerwuje to nagle dostaje olśnienia i potrafi wyśpiewać tyle argumentów na twoją nie korzyść bez jakiegokolwiek akcentu. Podejrzane, nie sądzicie?

Siedzę w ostatniej ławce, z Alice. Nie żebym sama sobie wybrała partnerkę, Pani Martinez przesiadła ją do mnie z powodu jej zachowania na lekcji. Uważa, że przy mnie Alice odrobinę się wyciszy. Gdy usłyszałam takie wytłumaczenie odniosłam wrażenie, że nauczycielka hiszpańskiego subtelnie zasugerowała, że jestem żałosna.

Jestem dość dobra z hiszpańskiego więc Alice oczekuje pomocy. Tak samo jest z innymi przedmiotami i innymi uczniami, którzy ze mną siedzą tylko z powodu kary. Jedyne wytchnienie mam w czasie przerwy na lunch i lekcji angielskiego na której siedzę sama z ulubionym tomikiem wierszy Rilke'go, zatopiona w myślach. Uwielbiam angielski, a szczególnie literaturę. Wierzę, że każdy wiersz posiada drugie dno i próbuje czytać między wierszami. Mimo, że nie mam pewności czy dobrze rozumiem przesłanie to pozwala mi na wymyślanie scenariuszy, jakby to się potoczyło dalej lub co się wydarzyło wcześniej, że skłoniło autora do napisania tego wiersza.

W stołówce, siadam w standardowym miejscu w kącie ogromnej sali przy wielkim oknie, lubię siedzieć i patrzeć na dziedziniec. Czuję się wtedy dobrze, jestem rozluźniona tak jakbym czerpała jakąś dziwną energię z samego widoku tak niesamowitego miejsca. Dzień był strasznie parszywy, w południe zaczęło padać. Pomyślałam, że taka żałosna osoba jak ja musi nawet spędzić żałośnie urodziny. To by tłumaczyło dzisiejszy dzień. Cały entuzjazm jakim zaraziła mnie rano mama, zniknął jak ręką odjął.

Wracając do domu za piętnaście piąta wstąpiłam do ulubionej piekarni mamy i kupiłam jej ulubione ciasto czekoladowe. Wychodząc nawet nie zauważyłam kiedy ciasto wylądowało w kałuży, strącone przez osobę, która na mnie wpadła. Fatalnie. Kolejny przykład na to, że moje życie jest do bani.

- Ogromnie przepraszam!- prawie, że krzyknął chłopak mniej więcej w moim wieku. Jakby mu się przyjrzeć do pryszczatych „informatyków” nie należał. Raczej do członka drużyny rugby...może nawet na jej kapitana?

Pokręciłam głową.

- Nic nie szkodzi. Stało się. Trudno.- miło się uśmiechnęłam i już miałam wychodzić gdy złapał mnie za przedramię.

- Poczekaj...Strasznie mi przykro, naprawdę. Nie zauwa...

- Powiedziałam, że nic nie szkodzi, serio.- podniosłam brew by zasygnalizować, że nadal trzyma moją rękę.

- Oh, przepraszam, to taki odruch, gdy ktoś chce się wymknąć.- odpowiedział ze skruchą.

- Oczywiście. Ale jak widzisz właśnie się wymykam i nie powstrzymasz mnie.- odpowiedziałam.

Ruszyłam przed siebie rzucając przez ramię, że ta piekarnia jest najlepsza w mieście. Nie chciałam się odwracać, nie mogłam dać mu satysfakcji, że zrobił na mnie wrażenie. To tylko kolejny rozpieszczony dzieciak, który bardzo dobrze znał swoją wartość i wie, że nic mu nie brakuje. 'Głupia, głupia, głupia, przestań o nim myśleć!'-zganiłam się w duchu. To nic nie znaczyło. Po prostu chciał mnie przeprosić. Tylko tyle.