rozdział dwudziesty pierwszy.

 Zamknęłam oczy. Nie mam siły. Najchętniej bym się poddała, ale nadal czułam ramię Diega. Lekko uchyliłam oczy.

- Diego.. - szepnęłam.

- Coś się stało? - zesztywniał.

- Nie..nic. Tylko... - zawahałam się. - Dlaczego nie powinnam cię pamiętać ani rejestrować twoich nagłych zniknięć?

- To nie jest rozmowa na teraz.. - cicho odparł.

- A na kiedy? Nigdy nic mi nie tłumaczysz. Tylko krzyczysz. To denerwujące, wiesz?

- Jak wrócimy do domu, nie zostawię cię nawet na sekundę. Wszystko ci wytłumaczę. Obiecuję ci to. - powiedział w moje włosy.

- Trzymam cię za słowo.

Niech on sobie nawet nie myśli, że w domu zbyje mnie takimi półsłówkami. Co to to nie.

- Natalia! Diego! Co się dzieje? - zawołała przerażona mama.

- Ci popiep..

- Wyrażaj się. - zarządziła mama.

- Przepraszam. Ci niepoważni ludzie, którzy prawie doprowadzili do śmierci Natalii, nie chcą nas stąd wypuścić, chyba, że pani się zgodzi na jej wyjście stąd.

- Rozumiem...

- To jak podpisze pani te papiery? - zapytał z nadzieją Diego.

- Muszę porozmawiać z doktorem. Mogę? - zapytała Chrisa.

- Oczywiście, proszę za mną. - ukłonił się. Lizus.

- O czym ona chce z nim rozmawiać? - zapytałam Diega.

Wzruszył delikatnie ramionami pamiętając o tym, że nadal się o nie opieram.

Nie mogę uwierzyć, że dzięki niemu żyję i teraz jesteśmy tak blisko. Wspaniałe uczucie. Zależy mi na nim. Nie potrafię sobie teraz wyobrazić, że mógłby zniknąć..

- Diego... - spojrzałam mu w twarz. - Proszę, nie znikaj teraz.

Łzy mi zaszkliły oczy. Mocno mnie przytulił.

- Będę teraz cały czas przy tobie. Obiecuję ci to. A jeśli teraz się nie uda powrót coś wymyśle, ufasz mi? - kiwnęłam w milczeniu głową. - Jeśli jest tak jak mówisz, to teraz musisz mi uwierzyć, że wyciągnę cię stąd. Przyrzekam.

Delikatnie dotknął moich warg. Naparłam na jego wargi oddając pocałunek. Ta chwila mogłaby trwać wieki.

- Cieszę się, że już się nie oddalasz... - wychrypiał.

Spojrzałam mu w oczy.

- Nie chwal dnia przed zachodem Słońca. - odparłam, po czym ponownie go pocałowałam.

W głowie zaszumiał mi alarm. „C o w y m y ś l i m a t k a”. Przez tę myśl, straciłam przyjemność z bliskości Diega...