rozdział trzydziesty trzeci.

 Mama wyszła dość późno. Już jutro będzie Diego. Nie mogę się doczekać. W końcu stąd wyjdę. Usiadłam po turecku na tym niewygodnym łóżku. Wyciągnęłam tomik.

a chwila, co na przyszłość się otwiera,
jest blada, cicha, jakby coś wiedziała,
jak gdyby śmierć każdego przeczuwała

A po mnie kiedy przyjdzie? Czy już ma przeczucie o Natalii Sorento? Czy wybiera już dla mnie sposób śmierci? Sen? Postrzał? Dźgnięcie? Co to będzie...

Cały wieczór o tym myślałam.

Nataliaaa... - usłyszałam szept.

- Nataliaaa, wstawaj księżniczko.

Otworzyłam oczy.

- Natalia...

Rozejrzałam się dookoła. Nikogo tu nie ma.

- Natalia!

Zaskoczyłam. To Diego.

- O hej – uśmiechnęłam się – dzisiaj wielki dzień, no nie?

Przeciągnęłam się.

- No właśnie w tym rzecz. Za jakieś pół godziny powinna być u ciebie Alice. Przyniesie ci rzeczy, a o 19 znowu mnie usłyszysz i wyjaśnię ci co i jak masz zrobić. W porządku?

Zesztywniałam.

- Tak, ale to będzie bezpieczne?

- Jeśli zrobisz to co powiem, to tak.

- Nie mogę się doczekać – podkuliłam nogi.

- Ja też.

Wyciągnęłam zamkniętą paczkę krakersów. Usiadłam po turecku.

Więc co my tu mamy. Zaraz przyjdzie Alice i Bóg jeden wie co mi przyniesie. Może już pójdę się odrobinę ogarnąć?

Idąc korytarzem natknęłam się na łazienkę dla personelu. Rozejrzałam się dookoła. Nikogo nie widać. Chwyciłam za klamkę.

- Cholera! - cicho zaklnęłam.

Skierowałam się w stronę dyżurki.

- W czymś ci pomóc? - zapytała pielęgniarka.

Rozejrzałam się po tym małym pokoiku, znalazłam.

Kluczyk wisiał kawałek dalej na haczyku przymocowanym do framugi drugich drzwi. Podeszłam bliżej.

- Oh, dzień dobry. Chciałabym zrobić sobie herbatę. Ma pani tu jakiś czajnik?

- Tak, oczywiście – uśmiechnęła się kobieta. - Nastawić ci wodę?

- Byłabym wdzięczna.

Pielęgniarka oddaliła się by nalać wodę. Szybko chwyciłam kluczyk. Zwycięstwo, pomyślałam.

- Dziękuję. Przyjdę po nią za jakąś chwilę.

- W porządku – uśmiechnęła się kobieta.

Skierowałam się do łazienki dla personelu i ponownie się rozejrzałam.

No i od razu lepiej. Zadbane duże lustro. Czysto. Można jeść z podłogi. Oby nikomu się nie zachciało do łazienki.

T y j e s t e ś o k r o p n a – roześmiał się Diego.

- Nie będę się myć w tym zasyfionym kiblu dla pacjentów.

O k e y, o k e y. O g a r n i a j s i ę ś l i c z n o t k o.

Uśmiechnęłam się.

Myjąc zęby przyglądałam się sobie. Widać, że schudłam. Moje brązowe włosy urosły o parę centymetrów i zakręciły się pod wpływem wilgoci. Przynajmniej nie mam już worów pod oczami, pomyślałam.

- Coś mi tu nie pasuje.. - powiedziałam ze szczoteczką w ustach.

Opuściłam głowę na dół i wymęczoną gumką, którą miałam na nadgarstku związałam włosy w rozwalonego koka. Powyciągałam pojedyncze kosmyki i poluzowałam włosy z przodu i z tyłu głowy. Przechyliłam głowę przyglądając się sobie.

- Lepiej – uśmiechnęłam się.

Szybko pociągnęłam rzęsy tuszem a usta nawilżyłam pomadką. Nie jest ze mną tragicznie, pomyślałam.

Wychodząc trafiłam na Chris'a.

- Dzień dobry, pani Natalio. A może powinienem powiedzieć pani doktor?

Wypłynął mi szkarłatny rumieniec na policzki.

- Uhm. Cześć, Chris – uśmiechnęłam się, choć nadal czułam jak krew mnie pali w twarz.

- Podejdź do mnie na chwilkę.

Skierowałam się w jego stronę.

- Dobrze. A teraz przymknij jedno oko i przeczytaj to co ci pokaże palcem, w porządku?

Kiwnęłam głową.

- Toaleta dla personelu.

- Brawo! - roześmiał się Chris.

- Oh no Boże, daj sobie spokój. Nie będę się myła w tym zasyfionym kiblu dla psycholi – popatrzyłam na niego unosząc jedną brew.

- Ale nie możesz tak robić. Oni też by chcieli załatwiać swoje potrzeby w takich miejscach jak to – wskazał toaletę dla lekarzy. - ale nie mogą, muszą być jakieś standardy.

- O czym ty mówisz?! Oni pewnie nawet nie są świadomi tego gdzie są..

- Uspokój się, oddaj mi klucz i idź do siebie.

Rzuciłam kluczykiem w pierś Chris'a i spokojnie skierowałam się do sali.

Zamykając drzwi sali. Oparłam się o nie głęboko oddychając.

- Nie ma czasu na odpoczynek, zabieraj się do roboty!

Uchyliłam jedno oko.

- Cześć, Alice – podeszłam do łóżka – Co jest do cho...

Za łóżkiem były dwa plecaki i jedna ogromna torba na zakupy.

- To nic..

- Alice, czy ty sądzisz, że ja będę uciekać z tymi siatami?

- Nie, nie, nie. Ty będziesz miała tylko jeden plecak, a reszta idzie do miejsca gdzie będziesz. Już większość rzeczy tam na ciebie czeka. A to muszę przekazać panu tajemniczemu żeby mógł to tam zawieść.

- Ah, to dużo wyjaśnia. Ale gdzie on mnie zabiera? Jesteśmy w Kalifornii ilość kryjówek tu jest niewielka.

- Nie wiem, ale znając Diega to będzie coś romantycznego. Może gdzieś na wzgórzu Hollywood.. - rozmarzyła się Alice.

- Wątpię. Stawiam na melinę na obrzeżach miasta.

J a t o s ł y s z ę... - usłyszałam Diega.

Roześmiałam się.

- Nie, nie, nie wykluczone. Aha, oddaj mi swoją komórkę. Zasady Diega – przewróciła oczami.

Wyciągnęłam z szafeczki cieniutki telefon.

- Odzyskam go?

Alice się roześmiała.

- Co ty, możesz pomarzyć.