rozdział trzydziesty piąty.

 Proszę – uśmiechnęła się blondynka.

Kiwnęłam głową. Wpatrywałam się w przestrzeń nie wiadomo czego szukając. Może odpowiedzi na te wszystkie skomplikowane pytania, które sobie zadaję ostatnimi czasy?

Połknęłam tabletkę odchylając głowę do tyłu. Zamknęłam oczy. Nagle cały ból uleciał..

Tak mi było dobrze. Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Jesteś szczęśliwa? - szybko zapytała pielęgniarka uciekając wzrokiem.

Usiadłam wpatrując się w nią.

- Tak – odparłam sama w to nie wierząc.

- Kłamiesz...

Uniosłam brew nie rozumiejąc.

- Kłamiesz.. Uśmiechasz się wtedy kiedy wiesz, że oczekuje się tego od ciebie. Nawet jak ta wysoka dziewczyna tu przychodzi nie żyjesz, jedynie egzystujesz. Ja przepraszam, że tak mówię, ale twój uśmiech nie jest szczery. Jest namacalny, by nie zadawali ci pytań. Ale to boli, prawda? Wiesz co ci powiem? Na tym oddziale nie ma wiele pozytywnych rzeczy, ludzie się nie uśmiechają, a my – pielęgniarki, jesteśmy tu tylko dlatego, że tutaj jest łatwiej niż gdzie indziej, bo dużo się tutaj nie dzieje. Nie ma porywów emocji. Płaczu. Śmiechu. Tu nie ma nic. Jedynie obserwujemy. A wiesz co ja zauważyłam? Jakiś czas przychodził do ciebie pewien chłopak byłaś zadowolona. Można powiedzieć, że szczęśliwa. Było widać, że zamieszał w twoim życiu. Ale w ten dobry sposób. Dzięki niemu czujesz się sobą... Prawda?

Otarłam twarz znajdując na niej łzy. Kiwnęłam głową.

- Oh, nie płacz – przytuliła mnie. - Przepraszam, że się z tobą tym podzieliłam.

- Nic nie szkodzi. Za szczerość nie powinnaś przepraszać – uśmiechnęłam się.

Ponownie mnie przytuliła.

- Dasz radę, wierzę w ciebie – wyszeptała.

Ciekawa jestem czy było to o ucieczce czy o wyzdrowieniu.

- Mam nadzieję – odpowiedź i na jedno i na drugie.

Wyszła. Dwudziesta trzecia czterdzieści pięć. Już tak nie wiele pozostało czasu. Ale teraz, kiedy to się naprawdę działo, okazało się, że chcę czegoś zupełnie odmiennego. Nawet nie wiem czego, może spokoju?

Muszę zrobić jeszcze jedną rzecz.

- Dobry wieczór. Macie może panie jakiś telefon żebym mogła zadzwonić do mamy? - skierowałam się do pielęgniarek.

- Tak, oczywiście – podała mi słuchawkę. - Ale musisz podejść, jest na kablu.

Kobieta uśmiechnęła się przepraszająco.

Drżącymi rękami wykręciłam numer.

- Halo?

- Cześć, mamuś.

- O cześć, kochanie. Wszystko w porządku?

Stłumiłam jęk rozpaczy.

- Tak. Chciałam ci tylko powiedzieć, że dziękuję i przepraszam za wszystko.... I, że cię kocham. Pamiętaj o tym, okey?

Zacisnęłam powieki. Nie mogłam okazać swojej słabości.

- Ale ja to wiem, Słoneczko.

- Kocham cię.. - wyszeptałam i szybko odłożyłam słuchawkę. - Dziękuję.

Kiwnęłam do pielęgniarek. Dwudziesta trzecia pięćdziesiąt pięć. Jeszcze tylko cztery minuty.

Głęboko odetchnęłam. Nie mogę tego zrobić, pomyślałam. Nie dam rady. Nie nadaje się do tego. Wszystko mam rzucić tylko po to żeby z nim uciec? Za dużo w sumie nie ma do rzucania, ale sam fakt.

Rozległ się alarm. Coś się dzieje na korytarzu. Spojrzałam na zegarek. Dwudziesta trzecia pięćdziesiąt dziewięć.

Serce mocniej mi zabiło, nie mogę tego zrobić. Mocniej chwyciłam łóżko by nie zerwać się do biegu.

P o s p i e s z s i ę!

- Nie! Ja nie mogę, Diego! Nie dam rady! Zostanę tu, może mama mnie stąd niedługo zabierze!

P o d n o ś t y ł e k i u c i e k a j!

- Nie. Przepraszam – złapałam głowę w ręce wybuchając płaczem.

Północ. Już za późno.