rozdział pięćdziesiąty drugi.

- Puść mnie kretynie!
Krzyczałam i biłam z całych sił, ale jedyne co słyszałam to wiwaty ludzi z tyłu. Nie chciałabym pamiętać tej chwili zażenowania.
- Nie miotaj się tak! - Odwrócił się szeroko się uśmiechając do publiki.
W końcu mnie wypuścił.
- Musimy pogadać - odparł stanowczo.
- Nie wydaje mi się - usiadłam na łóżku.
- Owszem, musimy.
Przewróciłam oczami.
- Już wszystko powiedziałeś. Słyszałam. Nic nie musisz dodawać ani się tłumaczyć. Rozumiem - uśmiechnęłam się.
- Zamknij się w końcu!
Zszokowana odrobinę się cofnęłam podkulając nogi.
Głęboko odetchnął.
Podszedł do łóżka klękając przed nim. Opuścił głowę.
- To nie tak miało zabrzmieć. Jesteś dla mnie najważniejsza.
Przewróciłam oczami.
- Ilu dziewczynom tak mówiłeś? Może Alice też była na tej liście?
- Za kogo ty mnie masz, księżniczko?
Odwróciłam wzrok.
- Nie wiem. Sama już nie wiem za kogo cię mam. Naprawdę uwielbiam cię, ale ja rozumiem, że teraz wziąłeś na siebie strasznie dużo. Kara i ten dom i ja...
- Czekaj chwile - wyszeptał.
Otworzył drzwi, od których odskoczyła garstka chłopaków.
- Wynocha, ale mi to już! Jak zaraz zejdę i nadal będziecie w tym domu to pożałujecie. Won!
Zamknął spokojnie drzwi.
- Więc, czasami odnoszę wrażenie, że wcale nie powinno mnie tu być. I to, że jestem problemem to odrobinę za dużo.
- Nie jesteś problemem! Gdybyś była to nie zabrałbym cię tu, tylko nadal bym cię odwiedzał w szpitalu. Naprawdę - chwycił mnie za dłonie. - Kocham cię i nie żałuję, że tu jesteśmy naprawdę!
- Nie mów tego - zaszlochałam.
- Będę to mówić bo to prawda! Kocham cię i będę o tym mówić.
Pokręciłam głową.
- Jeszcze jedno. Kim są ci Angel'owie?
Zesztywniał a oczy mu pociemniały.
- To nie rozmowa na teraz.
Uniosłam brew.
- Idziemy na imprezę?
Kiwnęłam głową ocierając łzy.
Weszłam do garderoby nadal roztrzęsiona. Diego objął mnie w pasie.
- Wszystko w porządku.
- Przepraszam. Ostatnio jestem rozstrojona...
Czule mnie pocałował, a ja zarzuciłam mu ręce na szyję. Jęknęłam z rozkoszy. Usłyszałam lekki śmiech Diega.
- Zamknij się idioto - wycedziłam w przerwie między pocałunkami.
Naprałam na jego wargi o wiele mocniej i pewniej niż dotychczas.
Lekko mnie podniósł a ja oplotłam nogami jego pas.
Czułam się jakbym latała. Nie, to złe porównanie. To tak jakbym była na haju. Czuję ekstazę i podniecenie. Wiem, że mnie ponosi, ale brnę w to dalej. Jego dłonie krążyły po moich plecach badając każdy skrawek mojej skóry.
- Przykro mi - wychrypiał. - Ale mieliśmy iść na imprezę poznać studentów.
- Niech się walą - wyszeptałam.
Roześmiał się.
- Nie, nie, nie młoda panno idziemy się bawić. Na wszystko jeszcze będzie czas.
Przewróciłam oczami.
Chwyciłam byle jaką sukienkę z wieszaka. Zrzuciłam z siebie ubrania i strój nie czując już żadnego skrępowania przed Diegiem. Powoli założyłam sukienkę.
- I jak? - Stanęłam jak modelka.
- Pięknie - oczy mu się zaświeciły.