rozdział trzydziesty dziewiąty.

- Czemu jesteśmy na ulicy? - Szeroko otworzyłam oczy.
- Zaczęłaś się trząść jakby coś ci się działo. Nie wiem, może masz padaczkę lub coś takiego. Więc wyniosłem cię na świeże powietrze żebyś się trochę uspokoiła. Boże, jak dobrze, że nic ci nie jest.
- Co się stało? - Zapytałam.
- Zasnęłaś i nagle dostałaś drgawek, nawet nie wiem co to mogło być. Przestraszyłem się. Krzyczałem do ciebie, ale nie reagowałaś. Nie docierało do ciebie co mówiłem. Gdy zatrzymałem samochód uniosłem twoje powieki, a oczy ci wirowały. Wyciągnąłem cię z pojazdu i próbowałem cucić. Myślałem, że cię straciłem...
- Spałam? - wyszeptałam.
Wstałam i odeszłam parę kroków od samochodu trzymając się za głowę. 
Ja serio jestem chora psychicznie, to nie jest normalne. Poczułam coś mokrego. Podniosłam dłoń przed oczy. Krew. Tę rękę wyciągnęłam we śnie, pomyślałam. Osunęłam się na ziemię cicho szlochając. 
- Co się ze mną dzieje?!
Poczułam dłoń na plecach. 
- Nat, chodź do samochodu. Jedziemy dalej - zarządził już spokojny Diego. 
- Nigdzie nie jadę bez wyjaśnień - stanowczo odparłam. - Wszystko było w porządku dopóki nie pojawiłeś się w moim życiu!
- Natalia, wszystko ci wyjaśnię na miejscu. Usiądziemy i spokojnie porozmawiamy, ale nie teraz - powiedział już najwyraźniej zmęczony.
- Nie! Przestań mnie w końcu zbywać! Nie daję rady! Widzisz to?! - Podłożyłam mu dłoń pod nos żeby zobaczył nadal sączącą się krew. - To mi się śniło. Taki sam samochód jak twój przejechał mnie, a przed uderzeniem wystawiłam właśnie tę dłoń, rozumiesz to?!
Diego spuścił wzrok. 
- Rozumiem... - Wyszeptał.
- No właśnie! Nie rozu...
- Rozumiem - powtórzył głośniej. 
- Co?! - Poderwałam się z miejsca. - Ty wiesz co się ze mną dzieje. 
- To nie było pytanie - lekko się uśmiechnął. - Też kiedyś miałem siedemnaście lat, więc rozumiem.
- Jak to kiedyś?
- Potem o tym porozmawiamy, wyciągnij tę dłoń - poprosił.
Posłusznie to zrobiłam, nie rozumiejąc o czym on mówi. Na niej ułożył swoją.
- Zamknij oczy i się odpręż - polecił.
Pod powiekami zobaczyłam jaskrawe światło. Nim zdążyłam je otworzyć światło zniknęło. 
- Co się stało?
Diego zabrał swoją dłoń, na której nie było ani jednej plamki krwi. Spojrzałam na swoją, była równie sucha co jego. 
Szeroko otworzyłam oczy. 
- Czym ty jesteś?!
- Lepiej zapytaj, czym my jesteśmy - szeroko się uśmiechnął. - Jedziemy? Na miejscu wszystko od A do Z ci opowiem i spróbuję to wytłumaczyć, w porządku?
Kiwnęłam głową.
- Grzeczna dziewczynka - pocałował mnie w czoło.
Nie odzywaliśmy się do siebie przez całą drogę. Czułam się strasznie. Pięć godzin drogi ciągnęło się w nieskończoność, szczególnie po nocnym epizodzie. W trakcie jazdy kilka razy zerkałam w jego stronę, próbując zrozumieć co się dzieje, ale nie potrafiłam tego wytłumaczyć niczym innym jak chorobą psychiczną. 
- Za pięć minut będziemy na miejscu - odparł. 
Wjechaliśmy na leśną dróżkę. Kalifornia czasem ma słabe, deszczowe dni tak jak ostatnio, ale tego miejsca to nie dotyczyło. Wkoło było pięknie. Drzewa rosły zdrowo, a przez ich gałęzie przebijały się promienie słoneczne. Nie powiem, pogoda dopisywała. Musieliśmy być na obrzeżach San Francisco. Nikogo tu nie było. Nieliczne samochody, pełno ziemi i drzew. Zjechaliśmy już chyba w ostatni zakręt, bo przed nami rozpościerał się najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek wiedziałam.
- To... To tu? - Szeroko otworzyłam oczy.
- Zgadłaś - uśmiechnął się.