rozdział czterdziesty pierwszy.

Powoli skierowałam się do środka. Diego zdążył otworzyć drzwi tarasowe przez które wiatr wywiewał zasłonę. Nadal się trzęsłam, ale w tej samej chwili stanęłam jak wryta.
- O mój boże.. - Wyszeptałam.
Wewnątrz było jeszcze lepiej niż  z zewnątrz. Salon był połączony z kuchnią, pomieszczenia zostały oddzielone jedynie wysokim stołem barowym. W kuchni przeważał w niej kolor czekoladowy, mrocznie ale w sumie tez romantycznie. Przy zlewie było ogromne okno z widokiem na podjazd. Niby nie zbyt piękny widok, ale tutaj wszystko jest piękne. Tuż obok kuchni znajdowały się drzwi wejściowe. Na każdej z kremowych ścian wisiał jakiś obraz. Jeden z nich był o wiele większy od pozostałych, zajmował praktycznie całą ścianę. Na nim wymalowany został ogromny kwiat w donicy. Kolory były dość dziwne jak na taki obraz bo pastelowe, ale pasował tu. Prócz tego ogromnego, namalowanego kwiata były różne rośliny i kwiaty. Na każdym kroku znajdowało się coś zielonego.
Meble z ciemnego drewna kontrastowały z  jaśniejszą podłogą. Na ścianie w centrum był ogromny telewizor, a pod nim imponująca kolekcja płyt CD i DVD. Między czekoladowym kompletem wypoczynkowym, a telewizorem dojrzałam niski stolik. Pięknie tu, pomyślałam. Dreszcze już mi przeszły.
Usiadłam przy stole w kuchni, na którym leżał mój tomik. Otworzyłam na chybił-trafił.

Lubię tę ciemne godziny w mym bycie,

gdy zmysły toną w głębinie bezwolne;

jak w starych listach, widzę w nich ukryte

codzienne życie, już dawno minione

i jak legenda dalekie, prześnione. 

Dziwne, że zawsze trafiam idealnie. Rozdział pod tytułem: LA, zakończony. Teraz się rozpoczyna bajka pod tytułem: Natalia i Diego w San Francisco. 

Roześmiałam się na tę myśl. 

- Co cię tak śmieszy w tym stole? Może rzeczywiście powinnaś zostać w tym szpitalu. 

Podskoczyłam na dźwięk uradowanego głosu Diega. Obróciłam się w jego stronę szykując ciętą ripostę i niemal nie spadłam z krzesełka na jego widok. Doszłam do wniosku, że pod moją nie obecność, mój kochany chłopak poszedł się odświeżyć iż stał przede mną w samych czarnych spodniach, a w ręce nadal trzymał ręcznik. 

- Natalia, wszystko w porządku? - Zmarszczył brwi.

Szybko odwróciłam wzrok czując jak się czerwienię. Jaka ja jestem głupia, dlaczego tyle czasu się na niego patrzyłam?! Mam nadzieję, że się nie śliniłam, pomyślałam. Przygryzłam wargę. 

- Nie, w porządku. To znaczy tak - uśmiechnęłam się nadal uciekając wzrokiem.

Usłyszałam jego piękny śmiech.
- To może ja pójdę na górę się ubrać, a ty w tym czasie idź się odświeżyć już w normalnej łazience - uśmiechnął się lekko przechylając głowę. - Ale z tego co widzę, to już się z tym uporałaś. Natalia, czemu ty u licha jesteś cała mokra?
- Ah, no bo ja... Poniosło mnie odrobinkę i zaliczyłam małą kąpiel w morzu, ale skorzystam z "normalnej" łazienki - uśmiechnęłam się. - Zapomniałabym. Ten dom. Ten teren. Jest wspaniale.  
Wziął mnie w ramiona. Czułam jego napięte ramiona. Ciało to on ma, pomyślałam.
- Jeszcze nie, ale będzie. 
Uśmiechnęłam się.
- Chodź ze mną na chwilę - owinął mnie swoim ręcznikiem, który był przesiąknięty jego zapachem. 
Weszliśmy na górę trzymając się za ręce.  
- Tu jest łazienka - wskazał drzwi po prawej. Skierował się na lewo. - Tu są pokoje gościnne. 
Zajrzałam do środka i aż mnie zatkało. Wszystko idealne. Wielkie łóżka przy ogromnym oknie, a na ścianie na przeciwko niego telewizor. Każdy kolejny wyglądał tak samo. Jedynie różniły się kolorami kap na łóżku. W każdym z pokoi było coś zielonego. Wróciłam do Diega. Skierowaliśmy się wzdłuż korytarza.
- A tu.. - Otworzył białe drzwi na jego końcu. - A tu jest sypialnia. Oczywiście jak będziesz się czuła skrępowana. Wiesz dzieleniem łóżka, to mogę sypiać w jednym z pokoi gościnnych - uśmiechnął się.
- Nie, w porządku - lekko się zarumieniłam. 
Przekroczyłam próg. Na środku stało wielkie łóżko z baldachimem, a po jego obu stronach stały stoliki nocne. Jak w małżeństwie, pomyślałam. Na przeciwko łóżka stała toaletka obładowana przeróżnymi flakonikami perfum, a na szafeczce leżały kosmetyki, których nigdy wcześniej nie używałam. 
- Alice nie wiedziała jakie lubisz perfumy, ani jakich kosmetyków używasz, więc kupiła chyba wszystko co można było kupić - roześmiał się nadal stojąc w progu. Stał tam lekko oparty o framugę drzwi jakby go nic nie przerażało, nie obchodziło. 
Zatkało mnie.
- O mój boże..
- Jeszcze tego nie mów - podszedł do drzwi, których wcześniej nie zauważyłam. - Podejdź. 
Otworzył je na całą szerokość wykonując gest ręką jak jakiś hotelowy lokaj.
- A to jest garderoba.
Po jednej stronie ściany, były szafy Diega, a po drugiej moje. Po środku stała ogromna kanapa. Coś szuję, że skończy marnie, pod kupą rzeczy, którą tam rzucę w przyszłości. 
- Ooo, lepiej umów sprzątaczkę.
Szczęśliwy wybuchł śmiechem. 
- To już załatwione. A tak w ogóle to za godzinę przyjedzie Alice, w porządku?
Kiwnęłam głową nadal wpatrzona w to piękne wnętrze.
Szybko do mnie podszedł i czule mnie pocałował. 
- A teraz wybieraj ciuchy i leć się myć, a ja przygotuję coś do jedzenia i naszykuję jakiś film, okey?
- Super.
Wyszedł, a ja wzięłam głęboki oddech zamykając oczy. Po chwili je otworzyłam. Rozejrzałam się. Znowu je zamknęłam. Uszczypnęłam się.
- Au!
Otworzyłam oczy. 
- Nie, to nie sen.