rozdział trzydziesty siódmy.

Przekraczając próg wiedziałam, że już nie ma odwrotu. Usłyszałam delikatne kliknięcie drzwi aż podskoczyłam na ten dźwięk.

- Już po wszystkim – wyszeptał Diego.

Uśmiechnęłam się.

- Niee, to dopiero początek, zobaczysz.

Na parkingu stał tylko jeden samochód. Nieco dalej niż przy samych drzwiach no ale jednak.

Pojazd był ogromny, rzucający się w oczy. Nie ukrywam, że się uśmiechnęłam na widok tego auta.

- Wszystko gra? - Diego roześmiał się biorąc mnie w ramiona.

- Tak, tylko jak chcesz uciec w tym czymś. Tak wielkim, pięknym i... No nie wiem, nowym samochodem. I jeszcze pewnie Chris poleci po resztę lekarzy i po ochroniarzy. Właśnie...

Otworzyłam szeroko oczy i chwyciłam Diega za rękę.

- Musimy się spieszyć, nie damy rady stąd uciec jeśli szybko się stąd nie wyniesiemy.

Usłyszałam jego donośny śmiech. Uniosłam zdziwiona brew.

- Z tym nie będzie problemu. Nikt tu nie przyjdzie.

- Ale jak to? - szeroko otworzyłam oczy. - A zresztą nieważne i tak mi pewnie nic nie powiesz.

Zbliżył się do mnie.

- Zgadłaś.

Szybko mnie pocałował w nos. Radośnie się roześmiałam. Odwróciłam się od niego podchodząc do ślicznego samochodu.

- Cóż to za cudeńko?

Przejechałam po napisie 'KIA'.

- Tylko się nie śmiej, okey?

Kiwnęłam głową nadal wpatrując się w samochód.

- To KIA S O R E N T O.

- Hahahahahahahahaha, ty tak na serio? To moje nazwisko, zdajesz sobie z tego sprawę, prawda?

- Jak mógłbym nie wiedzieć jak ma na nazwisko moja dziewczyna. Ale nie mogłem się oprzeć już drugiemu cudu pod tą nazwą.

Spojrzałam mu w twarz czując jak wypływa mi szkarłatny rumieniec na twarz.

Chwyciłam go za szyję mocno przytulając.

- Dziękuję ci za wszystko – szepnęłam.

Delikatnie mnie pocałował.

- Już ci mówiłem, że nie masz za co – uśmiechnął się. - Jedziemy?

Kiwnęłam głową splatając swoje palce z jego.

W samochodzie kojąco pachniało. Był to zapach jeden z tych intensywnych, ale nie męczących. Możliwe, że był to orzech z nutką cynamonu? Jak w domu. Nie wiem, właśnie tak mi się to skojarzyło. Choć zaraz się zganiłam za tę myśl. Samochód Diega nie mógł kojarzyć mi się z domem. To było nie na miejscu.

- Gotowa?

Kiwnęłam energicznie głową.

Silnik cichutko odpalił. Samochód zadrżał.

- Gdzie jedziemy? - zapytałam.

- A gdzie chcesz się wybrać? - odpowiedział pytaniem.

Wzruszyłam ramionami.

- Wiesz, myślałem o takiej melinie na przedmieściach, ale jak masz inny pomysł to słucham – mrugnął do mnie.

Uderzyłam go zadziornie w ramię.

- Pytam serio..

- Co powiesz o San Francisco?

Szeroko otworzyłam oczy.

- Jaja sobie robisz?

- No nie, myślałem o Denver albo o Santa Fe. Ale to chyba za daleko od LA, nie sądzisz?

- Tak! Tak właśnie sądzę! A teraz takie pytanko... Jak ty chcesz tam wyżyć?

- Będziesz śpiewać na ulicy – zaśmiał się. - Z tego co słyszałem to nieźle śpiewasz.. Jak to było? Ah tak, I'll never stop until you're mine, I can wait forever till the end of time.

- Nienawidzę cię – roześmiałam się.

- Ja ciebie też – uśmiechnął się.