rozdział siedemdziesiąty dziewiąty.

Dopiero po chwili dotarło do mnie co Diego powiedział. Stan stał w miejscu z przerażeniem wypisanym na twarzy.
- Wyluzuj stary.
- Nie będziesz obrażać mojej dziewczyny. O mnie możesz powiedzieć najgorsze, ale ją zostaw w spokoju, zrozumiałeś?
- Spoko, przepraszam cię Nat - wybełkotał.
Diego się roześmiał.
- Już za późno kochaniutki.
- Nie! Diego!
Stanęłam przed nim prosząc by przestał, żeby go stąd wypuścił. Nic do niego nie docierało, nadal wpatrywał się w studenta.
- Diego, Diego, Diego proszę, jest dobrze - szlochałam.
Objął mnie delikatnie w pasie.
- Nic ci nie jest?
- Nie - pokręciłam głową.
Przygarnął mnie do siebie mocniej.
- Wynoś się stąd - rzucił do Stan'a.
Ten szybko ulotnił się z pokoju.
- Wszystko w porządku - wyszeptałam.
- Możemy porozmawiać? - Zapytał już o wiele spokojniej.
Przeciągle westchnęłam odpychając go lekko od siebie. Spojrzałam mu w twarz. Wyglądał o wiele starzej niż kiedykolwiek wcześniej. Zmęczenie i smutek ściągało mu tak piękne rysy. Usiadłam na łóżku przymykając oczy.
- Możemy.
Wypuścił powoli powietrze.
- Ta dziewczyna...
- Tak, ta dziewczyna - uśmiechnęłam się.
- Na ostatniej imprezie przyczepiła się, ale była pijana..
- A ty to wykorzystałeś.
- Zamknij się i mnie posłuchaj!
Otworzyłam oczy i lekko kiwnęłam głową. Potarł skronie.
- Była pijana i się kleiła. Podtrzymywałem ją, ale na dystansie - pokiwałam niedowierzając głową. - Porzygała nam się w salonie i potem ty przyszłaś pijana i po prostu ją puściłem i poszedłem do ciebie, nawet nie wiem gdzie wylądowała - roześmiał się.
- Dość spójna bajeczka - pokiwałam głową.
Osunął się na kolana chowając twarz w dłonie.
- Natalia - wyszeptał. - Nie zdradziłbym cię. Nie miałbym nawet powodu, jesteś wspaniała. Jesteś najlepszą rzeczą jaka mnie spotkała - jęknął.
Uwierzyć mu czy nie? Nigdy wcześniej nie kłamał, nie naruszył mojego zaufania. Tylko jedna osoba może mi pomóc..
- Zaraz wracam - szybko wyszłam z pokoju.
Skierowałam się na dół. Zatrzymałam się na samym dole.
- Ej, jest jeszcze ta pobita dziewczyna?!
Tłum się rozstąpił, ukazała mi się zakrwawiona twarz. Dziewczyna spojrzała na mnie przerażonym wzrokiem.
- Nie bój się - próbowałam ją uspokoić.
Usiadłam tuż obok niej. Przetarłam twarz.
- Przepraszam cię, nie byłam w stanie. Byłam wkurzona i pijana. Nie panowałam nad sobą. Nie chciałam cię uderzyć, a co dopiero tak cię załatwić.
- Co mi po twoich przeprosinach. Widzisz to? - Wskazała na swoją twarz. - Wiesz ile dla mnie to znaczy? O wiele więcej niż twoje pieprzone przeprosiny.
Siedziałam tam z szeroko otwartymi oczami. Teraz naszła mnie ochota żeby poprawić jej kolorek twarzy. Uśmiechnęłam się zaciskając pięści.
- Przyszłam tu jeszcze z jednego powodu.
- Słucham.
- Doszło do czegoś między tobą a Diegiem?
Roześmiała się.
- Chciałabym, ale coś czuję, że dość mocna sieć jest na niego zarzucona - lekko się uśmiechnęła.
Wypuściłam powietrze z płuc.
- Dziękuję - wyszeptałam i mocno ją objęłam.
Uśmiechnęła się.
Pobiegłam szybko na górę. Diego stał pod ścianą wpatrując się w sufit. Podeszłam do niego lekko lecz nachalnie całując go w usta.
- Dziękuję ci za wszystko - wysapałam.