rozdział osiemdziesiąty trzeci.

Skraj lasu usłany był płatkami białych i czerwonych róż. Ludzie zupełnie obcy dla mnie i Diega składali nam gratulację życząc szczęśliwego życia. W pewien sposób było to wspaniałe. Gdzieniegdzie stały malutkie stoliki z kieliszkami, wszędzie unosiły się balony.
- Dobrze się spisałem? - Podleciał do nas rozanielony Mo.
- Bardzo dobrze, stary - Diego poklepał go po ramieniu. - Dziękuję ci, mam u ciebie dług.
- Ah, żeby to jeden - roześmiał się.
Pocałował mnie w policzek, Diega szybko objął życząc nam wszystkiego co najlepsze. Wiedziałam, że stoję tam jak jakiś burak, burak na swojej imprezie.
- Dobra, jadę po Alisson, chyba oszaleje jak to zobaczy! - Wykrzyknął Mo.
Pociągnęłam Diega, by się odrobinę schylił.
- Co to są za ludzie?
- Nie mam pojęcia, Morris pewnie rozdawał jakieś ulotki na mieście i przyszli chętni - roześmiał się.
- Ręce mi opadają. Ale i tak jest idealnie.
- Lecę podziękować tym wszystkim ludziom, idź usiądź, zaraz przyjdę - mocno mnie pocałował.
Cały entuzjazm ze mnie wyparował gdy tylko pomyślałam o mamie. Nie było jej tu, na ślubie pewnie też jej nie będzie. Nie zna kogoś takiego jak Natalia Blanco. Natalia, którą znała umarła już jakiś czas temu. Tata zawsze ze mną jest, ale mama? Jedyna prawdziwie bliska osoba, która znała mnie od A do Z, która czytała ze mnie jak z książki. Teraz jej tu nie ma. Nie ma jej gdy moje życie idzie o kolejne kroki do przodu. W milczeniu popijałam szampana wpatrując się niewidzącym wzrokiem w przestrzeń. Czułam jak łza za łzą spływają po moich policzkach. No nic, wybrałam sobie taki los więc teraz muszę z nim żyć. Nałożyłam uśmiech na twarz udając, że jest okey. Ludzie przechodzili i przyglądali mi się jakbym była kosmitą. Nie zwracając na nich uwagi nadal się uśmiechałam co chwile popijając szampana. Poczułam dźgnięcie w żebra.
- Hej, najszczęśliwsza kobieto pod Słońcem! - Zapiszczała Alice. - Nie wierzę, że ci idioci ukryli przede mną organizację tego przyjęcia.
- Przesadzone i kiczowate, ale słodkie - uśmiechnęłam się najszczerzej jak potrafiłam.
Alice chwyciła się pod boki.
- Jesteś okropna! Ale wracając do tematu - przechadzała się w tę i z powrotem gestykulując rękoma. - Nie powiedzieli mi o niczym bo bym ci wszystko wygadała, rozumiesz to? - Oburzyła się. - W sumie coś bym ci napomknęła, ale niczego byś się nie domyśliła... Nie słuchasz mnie.
- Słucham - podniosłam na nią wzrok.
- Co jest? - Usiadła obok chwytając jeden z kieliszków bacznie mnie obserwując.
Spojrzałam przed siebie myśląc o całej sytuacji.
- Oglądałaś "Mamma Mia"? - Pokiwała głową. - Opowiedz mi końcówkę.
Zmierzyła mnie zdziwionym spojrzeniem.
- A więc do ślubu dochodzi, matka i córka szczęśliwe, jeden z trzech potencjalnych ojców oświadcza się jej matce..
- No właśnie. Ślub. Szczęśliwa matka. Ojciec - spojrzałam na nią. - Nie mam dwóch z trzech wariantów. Ani ojca, który poprowadziłby mnie do ołtarza ani matki, która wypłakiwałaby ze szczęścia oczy. Po ceremonii mocno by mnie przytuliła i powiedziałaby, że jest ze mnie dumna i że strasznie szybko dorosłam, dorosłam na dobrą dziewczynę - opuściłam zrezygnowana głowę.
Nawet nie wiem kiedy ponownie zaczęłam płakać. Otarłam szybko łzy czując jak Alice delikatnie gładzi mnie po ramieniu.
- Przykro mi, kochanie.
- To nie ma znaczenia - pokręciłam głową.
- Co nie ma znaczenia drogie panie? - Poczułam ciężar Diega na swoich ramionach.
- Nie nic. Babskie sprawy - uśmiechnęłam się.
Alice ustąpiła miejsca Diego'wi by mógł koło mnie usiąść, nie traciłyśmy kontaktu wzrokowego.
- Płakałaś? - Zapytał przestraszony.
Pokiwałam lekko głową.
- To miejsce, zaręczyny. Jestem szczęśliwa - uśmiechnęłam się czując jak łzy ponownie napływają mi do oczu.
Diego mocno mnie przytulił, Alice nadal wpatrywała się we mnie przenikliwym wzrokiem. Czegoś szukała w mojej twarzy. Lekko pokręciłam głową. Diego nie mógł się dowiedzieć o mamie, ojcu i wszystkim co powiedziałam Alice, tylko by się zmartwił.
- Będzie wspaniale - obiecał.
- Idziemy tańczyć? - Zapytałam.
Nie czekając na odpowiedź pociągnęłam go na środek uciekając od wzroku Alice, nadal czułam jak wywierca mi dziurę w plecach. Ona coś knuje.
Szykujemy dla ciebie zlecenie, lepiej poproś znajomych o rady. Przydadzą ci się. Oh i życzę szczęścia w tym twoim dłuuugim życiu. - Angel szyderczo się roześmiał.