rozdział dziewięćdziesiąty trzeci.

Gdy dziewczyny zamknęły za sobą drzwi rzuciłem się na miejsce obok nadal śpiącego Morrisa.
Zaopatrzyłem się w kostkę lodu, nie mogłem wytrzymać, omal nie wybuchnąłem śmiechem.
- Mo - zapiszczałem naśladując Alice.
Kostką lodu delikatnie jeździłem po jego twarzy.
Lekko jęknął, a ja zakrztusiłem się śmiechem.
- Al.. - wybełkotał.
- Tak, kochanie. Wstawaj.. - Przejechałem kostką odrobinę niżej w końcu wrzucając mu ją za koszulkę.
- Alice, jest tak wcześnie... Wieczorem.
- W porządku - odparłem już normalnym głosem. - Trzymam cię za słowo.
- Co jest? - Otworzył zaspane oczy. - Diego?! Co.... jest?
- No co przystojniaczku, już nie mruczysz? - Posłałem mu całusa wybuchając śmiechem.
- Ty świnio!
- Tak, tak lubicie mnie obrażać od samego rana. Wstawaj, jedziemy do LA - klepnąłem go w plecy.
- Po co? - Przewrócił się na plecy.
- Kościół i mama Natalii.
- Co?! Popieprzyło cię?! - Podskoczył. - Przecież jej matka zrobi szopkę na cały kościół.
- Nie zrobi. Za bardzo za nią tęskni, ślubu jej nie zepsuje zastanów się..
- Co racja to racja. - Wstał z kanapy. - Dobra, idę pod prysznic i jedziemy.
- Pomożesz mi wybrać garnitur?
- Pewnie!
Siedząc w samochodzie nerwowo stukałem w kierownicę. Pieniądze schowane, lista z rzeczami do zrobienia jest, płyta Bon Jovi'ego w nośniku możemy jechać.
- LIVIN ON A PRAYER!
- O tak! Stare dobre czasy brachu!
Rzeczywiście, byliśmy o wiele młodsi prowadząc samochód mojego ojca bez prawa jazdy. Śpiewaliśmy na cały głos rozkoszując się ciepłem, beztroską. Potem Mo, który od zawsze wyglądał na starszego kupował tanie wina i popijaliśmy je na opuszczonych parkingach. Czasami znalazło się trochę trawki, tylko wtedy kiedy Mo przyjeżdżał po mnie do szkoły, osiłki pewnie się potem zastanawiali co z ich towarem. Teraz dorośliśmy, osiem lat to jednak jest trochę czasu. Uśmiechnąłem się na te wspomnienia.
- Masz przed oczami jazdy bez prawka, no nie? - Morris próbował przekrzyczeć Bon'a.
- Czytasz mi w myślach!
- A żebyś wiedział, gówniarzu - roześmiał się. - A teraz patrz co ja mam.. - Wyciągnął woreczek strunowy z zielonymi listkami. - Jestem genialny, nieprawdaż?
- OOOOOO TAK! - Dodałem gazu.
Szybko skręciłem do lasu, Mo skręcał bletki. Jak za starych dobrych lat.
Raz po raz mocno się zaciągaliśmy by poczuć używkę głęboko w sobie.
- Jak dobrze... Czemu w domu tego nie wyciągnąłeś?
- Żeby Alice wszystko wyjarała?! - Roześmiał się.
- W sumie racja - przybiliśmy piątki.
- Jedziemy dalej? - Zaśmiałem się, czując działanie.
Morris nie mogąc wykrztusić słowa krztusząc się śmiechem. Uznałem to za potwierdzenie więc powoli ruszyłem.
Dotarliśmy w końcu do LA, zatrzymałem się przy pierwszym sklepie ze strojami ślubnymi. Szczęśliwy wyskoczyłem z samochodu wyciągając z niego Morrisa nadal ulegającemu głupawce.
- Dzień dobry! Przybył Anioł Życia, wyciągnij tu dziewko najlepsze garnitury jakie masz! - Położyłem centa na ladzie przed młodą dziewczyną, usiłowałem być poważny, ale nie za bardzo mi wyszło.
Morris pokładał się ze śmiechu zapewne po usłyszeniu "Anioł Życia", taka tycia ironia losu.
- Masz ten zjarańcu. Będzie ci w nim dobrze - podała mi najzwyklejszy garnitur jaki mógłby być.
Idealnie trafiła z rozmiarem. Wybrałem czerwony krawat i za wszystko zapłaciłem dając jej solidny napiwek lekko mrugając okiem.
- Taka jedna tycia rada - ekspedientka nachyliła się nad ladą.
- Hmm? - Mruknąłem będąc daleko stąd.
- Nie idź w takim stanie na swój ślub kochasiu - roześmiała się.
- O to się nie martw koleżanko! - Roześmiałem się.
- Za to ja się martwię - odparł poważnie Morris.
Zmarszczyłem brwi.
- Patrz - wskazał kciukiem za siebie.
Spojrzałem mu przez ramię na parking gdzie właśnie z samochodu wychodziła... Natalia i Alisson.