rozdział dziewięćdziesiąty siódmy.

perspektywa Natalii.
- Tak bardzo za tobą tęskniłam - rozpłakała się moja rodzicielka.
- Ja też mamusiu, ale muszę już wracać. To wielki dzień - otarłam wilgotne oczy.
- Oczywiście mała - uśmiechnęła się. - Będziemy miały jeszcze trochę czasu.
Pokiwałam głową powoli wracając do Diega.
- Dziękuję ci - wyszeptałam i lekko pocałowałam go w policzek.
Promiennie się uśmiechnął.
Bardzo miły ksiądz wypowiedział wszystkie potrzebne formułki. Złapaliśmy się z Diegiem za ręce i po kolei wyrecytowaliśmy przysięgę, której się uczyłam przez cały tydzień. To cud, że nie zapomniałam co mam powiedzieć.
- Diego? Możesz pocałować pannę młodą - uśmiechnął się kapłan.
Nagle poczułam przeraźliwe mdłości. Czułam, że odpływam, byłam daleko od Diega, kościoła, samej siebie. Co się dzieje?
- Diego? - Nawet mój głos był daleko stąd.
Znalazłam się w szarym miejscu. Zadanie.
Diego? Słyszysz mnie? - Zapytałam telepatycznie.
Tak, jeste... - Coś przerwało. Zostałam sama.
Z daleka zbliżała się malutka postać. Melanie. Małą Melanie, która musi wrócić. Powolutku do niej podeszłam. Była ubrana w różową piżamkę w Hello Kitty, na głowie zawiązane dwa cieniutkie warkoczyki. Zagubiona rozglądała się po tym miejscu, tak jak ja gdy się tu znalazłam.
- Cześć, złotko - zaczęłam.
- Kim jesteś? - Cichutko zapytała.
Kim jestem? Aniołem Śmierci, wcale jej tym nie przestraszę.
- Twoim Aniołem Stróżem - uśmiechnęłam się promiennie. - Mamusia i tatuś na ciebie czekają. Musisz do nich wrócić, malutka.
Mała wpatrywała się we mnie dużymi, niebieskimi oczami.
- Nie umiem - zaszlochała.
- Umiesz, ja ci pomogę - Chwyciłam ją za rączkę.
Powoli oddalałyśmy się w stronę, z której przyszła.
- Teraz już musisz iść - ja muszę iść. Zawsze będę przy tobie, pamiętaj o tym - pocałowałam lekko dziewczynkę w ciepłe czoło.
Kiwnęła króciutko główką i zniknęła. Po prostu rozpłynęła się w powietrzu.
- Udało mi się! - Zatańczyłam taniec zwycięstwa, całkowicie kalecząc swoje nogi. - To co, czas wracać.
Zamknęłam oczy po chwili je otwierając lecz nadal byłam w szarym świecie. Jeszcze raz powtórzyłam tę czynność natarczywie myśląc o kościele, Diego, mamie i ślubie. Nic to jednak nie dało.
Diego?
Zero reakcji.
Diego! - zaszlochałam. - Utknęłam...


TADAM! A OTO I FINAL HISTORII NATALII I DIEGO! MAM NADZIEJĘ, ŻE PODOBAŁO WAM SIĘ TO OPOWIADANIE! JUŻ NIEDŁUGO ZACZNĘ PUBLIKOWAĆ POSTY NA MOIM KOLEJNYM BLOGU. --> http://why-you-dont-remember-me.blogspot.com/
Serdecznie Wam dziękuję za to, że byłyście tu ze mną przez ten cały czas. Za te wszystkie miłe komentarze i opinie! Dziękuję Wam bardzo kochane!